استارت آپ‌ها یا مجموعه‌های نوپا، تیم‌هایی دو یا چندنفره هستند که در تعامل با یکدیگر در پی توسعه ایده‌های خلاقانه و کارآفرینی، جهت ورود به بازار کسب‌وکار هستند. این مجموعه‌ها عموماً در مراحل اولیه پس از طراحی و توسعه ایده، از نداشتن تیمی منسجم و کارآمد، نبود فضای استقرار، عدم وجود سرمایه مالی و کمبود دانش جهت توسعه کسب‌وکار خود و تجاری‌سازی آن رنج می‌برند.
در این میان «شتاب‌دهنده‌ها» به‌عنوان مراکزی که رسالت اصلی خود را رفع محدودیت‌های اولیه و حمایت از این تیم‌ها به‌منظور توسعه کسب‌وکار و تجاری‌سازی محصولات‌شان قرار داده‌اند، ورود پیدا می‌کنند. شیوه‌ی پذیرش و حمایت از تیم‌ها، نوع شتابدهی و فرآیندهای آن و نیز ارزیابی عملکرد دوره شتابدهی می‌تواند به روش‌های مختلفی صورت پذیرد.
مراکز شتاب‌دهنده عموماً در ابتدا تیم‌های متقاضی شتابدهی را از نظر ارزش‌های کلیدی محصول، درک اولیه از مشتری و نیازهای آن، اندازه بازار محصول و رقبا بررسی می‌کنند. این مراکز همچنین این تیم‌ها را از حیث رزومه و توانمندی‌های شخصی، ترکیب مناسب نقش‌ها و مسئولیت‌ها در تیم، تنوع مناسب توانایی و تخصص افراد و قابلیت انجام کار گروهی مورد سنجش قرار می‌دهند. در نتیجه این سنجش، شتاب‌دهنده، تیم‌ها و استارتآپ‌هایی را انتخاب می‌کند تا از آن‌ها حمایت کند و فرآیندهای رشد آنان تسهیل شود. شتاب‌دهنده در قبال ارائه این خدمات، مالک درصدی از سهام استارتآپ می‌شوند.
در ایران، همزمان با توسعه‌ی گفتمان اقتصاد دانش‌بنیان، شتاب‌دهنده‌هایی پدید آمده‌اند تا در عین استفاده از این فضا و کسب سود، در جهت‌دهی این فضا نقش‌آفرینی نمایند و قواعد بازی در این فضای نوین اقتصادی را آن‌گونه که می‌خواهند تعیین نمایند. اما عموم شتاب‌دهنده‌ها (چه شتاب‌دهنده‌های خصوصی و چه شتاب‌دهنده‌هایی که از سوی حاکمیت ایجاد شده‌اند) آن‌گونه که باید با این فضا آشنا نبوده و این به مانعی برای عملکرد مناسب آن‌ها تبدیل شده است.
شناخت دوره‌های شتابدهی رایج، شاخص‌های ارزیابی و مدل‌های تأمین مالی شتاب‌دهنده‌ها می‌تواند در بهبود عملکرد دوره‌های شتابدهی نقش بسزایی داشته و نحوه بودجه‌ریزی و برنامه‌ریزی این مجموعه را بهبود بخشد. کتاب حاضر تلاش می‌کند این شناخت و همچنین مجموعه‌ای ارزشمند از شاخص‌ها را به همراه سنجه‌های آن به خوانندگان ارائه نماید
